Αγαπητό ημερολόγιο,

Το θέατρο του παραλόγου σήμερα στο μαγαζάκι μας! Μπαίνει η Γιαγιά – Γενναιόδωρη, ο ορισμός της άπλας, αν και – μεταξύ μας – δεν την έλεγες και βοηθό του Αη Βασίλη! Μαζί ο εγγονός της ο Νικόλας, ένα παιδάκι με τον ενθουσιασμό κουταβιού και τις ικανότητες λαγωνικού στην αναζήτηση παιχνιδιού.

«Ορίστε Νικόλα, ήρθαμε στο παιχνιδάδικο που ήθελες. Διάλεξε αγόρι μου ό,τι θέλεις».

«Μπορώ να σας βοηθήσω;» ρωτάω.

«Όχι, όχι. Ό,τι διαλέξει το παιδί. Η τιμή δεν είναι πρόβλημα» μου απαντάει η γιαγιά.

Ο Νικόλας μαγεύεται από ένα ρομπότ. Μεγάλο, με αισθητήρες κίνησης, μάτια Led, υπόσχεται ώρες ρομποτικής διασκέδασης. Η Γιαγιά – Γενναιόδωρη όμως δε συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του. «Είσαι πολύ μεγάλος γι’αυτό αγάπη μου. Αυτό είναι για μικρά παιδιά κι εσύ είσαι ολόκληρος άντρας πια» λέει και φεύγει από το ράφι. «Μα είναι για παιδιά άνω των 5 ετών και ο μικρός είπατε ότι είναι 6» τολμάω να πω εγώ. Ο Νικόλας κάτι πάει να πει κι αυτός, αλλά η γιαγιά ήδη κατευθύνεται σε άλλο ράφι. Αισιόδοξος ο μικρός, αρπάζει ένα επιτραπέζιο που έχει παίξει με φίλους του και ξέρει ότι είναι πολύ διασκεδαστικό. Για να συναντήσει άλλο ένα βέτο της Γιαγιάς – Άπλας. “Επιτραπέζιο; Ποιος παίζει πια επιτραπέζια παιχνίδια; Όλοι είναι κολλημένοι στα κινητά τους. Δε θα βρεις κανέναν να παίξει μαζί σου“.

Ο Νικόλας απογοητεύεται, αλλά η παιδική ψυχούλα του ελπίζει ακόμη. Ανακαλύπτει ένα σετ χειροτεχνίας που υπόσχεται ώρες δόξας και επικές μάχες με σπαθιά (χάρτινα, φυσικά). Η Γιαγιά – Άπλα, η φωνή της λογικής (ή έτσι νομίζει) φωνάζει έντρομη: “Σπαθιά; Αμάν βρε αγόρι μου! Να βγάλεις κανα μάτι (με το το χαρτόνι!) και να με κυνηγάει η μάνα σου;». Δεν πτοείται ο Νικόλας, προχωράει στα παζλ και διαλέγει το πιο φωτεινό, το πιο πολύχρωμο. Στο μυαλό του ήδη η εικόνα ενός διασκεδαστικού απογεύματος με τη μαμά και τον μπαμπά να τον βοηθούν να το ολοκληρώσει. Η γιαγιά όμως βλέπει μόνο την επικείμενη καταστροφή. “Παζλ; Κομμάτια παντού! Θα τα χάσεις όλα, να με θυμηθείς!“.

Τελικά ο Νικόλας, συννεφιασμένος πια αλλά όχι εντελώς ηττημένος, εντοπίζει κάτι που είχε στο μάτι καιρό. Ένα ιδιόμορφο αυτοκινητάκι με έναν αστείο οδηγό, μέρος μιας συλλογής που θα μπορούσε να παίξει αλλά και να στολίσει τη μικρή του ραφιέρα. Το παίρνει στα χέρια η Γιαγιά – Γενναιόδωρη, διαβάζει «Arty Toys» και με την αποδοκιμασία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, λέει «Παιχνίδια τέχνης; Έλεος! Παίζουν παιδιά με αυτά; Κάνε μου τη χάρη!».

Αυτό ήταν! Ο Νικόλας έξαλλος κατευθύνεται στην πόρτα του μαγαζιού και καθώς βγαίνει έξω, μουρμουρίζει «Την επόμενη φορά θα έρθω με την άλλη τη γιαγιά!». Και η Γιαγιά – Άπλα ακολουθώντας αλαφιασμένη, του φωνάζει «Μα καλά βρε αγόρι μου, τόσα παιχνίδια. Τίποτα πια δε βρήκες να πάρεις?».

Άλαλος ο εμποράκος…

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι ότι αν δεν έχεις σκοπό εξ’ αρχής να πάρεις κάτι, μη βάζεις το παιδί στη διαδικασία να διαλέγει και να απογοητεύεται. Αν πάλι σκοπός σου είναι όντως να του αγοράσεις κάτι, τότε το καλύτερο δώρο που μπορείς να του κάνεις, είναι η ελευθερία της επιλογής. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ένα πλαστικό ρομπότ αμφιβόλου αισθητικής, ένα αυτοκινητάκι με ένα alien για οδηγό ή κομμάτια παζλ στο πάτωμα του τακτοποιημένου σου σαλονιού. Εξάλλου, λίγο χάος δεν έβλαψε ποτέ κανέναν – εκτός ίσως από το πορτοφόλι της Γιαγιάς – Γενναιόδωρης!